o zadaniu

См. также в других словарях:

• Бобржинский Михаил — польский историк и политический деятель, род. в 1849 г. в Кракове; получил в 1872 г. степень доктора юридических наук, занял место сперва доцента, а потом профессора Краковского университета, где читал немецкое и древнепольское право. В 1878 г.… …   Энциклопедический словарь Ф.А. Брокгауза и И.А. Ефрона

• darować — dk IV, darowaćruję, darowaćrujesz, darowaćruj, darowaćował, darowaćowany darowywać ndk VIIIa, darowaćowuję, darowaćowujesz, darowaćowuj, darowaćowywał, darowaćowywany 1. «dać na własność; ofiarować, podarować» Darować komu jakiś drobiazg, książkę …   Słownik języka polskiego

• domówić — dk VIa, domówićwię, domówićwisz, domówićmów, domówićwił, domówićwiony domawiać ndk I, domówićam, domówićasz, domówićają, domówićaj, domówićał, domówićany 1. «powiedzieć do końca to, co się zamierzało; dopowiedzieć» Nie zdążył domówić wszystkiego …   Słownik języka polskiego

• lubo — I przestarz. «miło, przyjemnie, z przyjemnością» II przestarz. «spójnik przyłączający zdania lub ich części, wyrażające nieskuteczne przeciwdziałanie, kontrastujące okoliczności uboczne, rozbieżność między tym, co się rzeczywiście dzieje, a tym,… …   Słownik języka polskiego

• naknocić — dk VIa, naknocićcę, naknocićcisz, naknocićknoć pot. «zrobić coś źle, nieudolnie, zepsuć, narobić szkody przez niedołęstwo, nieumiejętność» Naknocić w zadaniu …   Słownik języka polskiego

• rozwiązać — dk IX, rozwiązaćwiążę, rozwiązaćwiążesz, rozwiązaćwiąż, rozwiązaćał, rozwiązaćany rozwiązywać ndk VIIIa, rozwiązaćzuję, rozwiązaćzujesz, rozwiązaćzuj, rozwiązaćywał, rozwiązaćywany 1. «usunąć węzeł, rozplątać coś związanego na supeł; rozsupłać… …   Słownik języka polskiego

• rozwiązanie — n I 1. rzecz. od rozwiązać Rozwiązanie supła, węzła. Rozwiązanie małżeństwa. Kompromisowe rozwiązanie sprawy. Klucz do rozwiązania szyfru, zagadki. Dążyć do pokojowego rozwiązania konfliktu. Rozwiązanie tajemnicy …   Słownik języka polskiego

• sprostać — dk I, sprostaćam, sprostaćasz, sprostaćają, sprostaćaj, sprostaćał 1. «dorównać komuś lub czemuś» Sztuka nie sprosta arcydziełom przyrody. Nikt nie sprosta mu w odwadze. 2. «dać sobie radę z czymś, podołać czemuś» Sprostać obowiązkom, trudnościom …   Słownik języka polskiego

• stać — ndk, stoję, stoisz, stój, stał 1. «o istotach żywych: trzymać się, być na nogach; zachowywać pozycję pionową, wspierając się na nogach» Stać na palcach. Stać na baczność. Pracować stojąc. Ledwie stoję na nogach ze zmęczenia. Nie móc stać o… …   Słownik języka polskiego

• wysłuchać — dk I, wysłuchaćam, wysłuchaćasz, wysłuchaćają, wysłuchaćaj, wysłuchaćał, wysłuchaćany wysłuchiwać ndk VIIIb, wysłuchaćsłuchuję, wysłuchaćsłuchujesz, wysłuchaćsłuchuj, wysłuchaćiwał, wysłuchaćiwany 1. «słuchając przyjąć coś do wiadomości;… …   Słownik języka polskiego

• brak — I {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. mnż IIa, D. u {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 8}}zwykle w lm {{/stl 8}}{{stl 7}} wyrób, produkt, którego parametry nie odpowiadają założonym normom; bubel : {{/stl 7}}{{stl 10}}Wypuszczać,… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień